KAYBOLAN İNSANLIĞA..

Bir limanım sanki bu aralar..ya da herhangi bi suyun kenarından zamanın içinde unutulup gitmiş kıyıda birikmiş taşlardanım..hırçın sular uğruyor sadece.Suratıma hızlıca çarpıp geri dönüyorlar.her yanım irili ufaklı taş dolu.bakıyorsun kalıbına bi işe yarayacak sanıyorsun,yok kalıbının adamı değil.ya da minnacık senden uzakta evet diyorsun bundan bi iş çıkar yok o da kendi haline düşmüş.Hayır diyor insan böyle olmamalı,birileri olmalı..Riyasız,çıkarsız,ne olduğunu bilen,insan gibi davranabilen,çıkarsız sevebilen,dost olabilen...böyle insanlarda hala var olmalı diyorsun.Sadece demekle kalıyorsun.Zamanla koşullar hayatlar insanlar değişiyor.Arıyorsan eğer böyle birilerini ve sen de deniz kıyısında kalanlardansan o aradıkların denizin içindeler..o kadar azlar ki kaybolup gitmiş bi çoğu hayatın içinde denizin içinde.limanları sen değilsin bilmediklerinden..sanırım yapacağın tek şey hırçın su dalgalarıyla mutlu mesut yaşamak.tabi elindekilerinin kıymetini bilerek..